به تهوع شباهت داره

از این احساس متنفرم. از دیده نشدن متنفرم. از زیادی دیده شدن متنفرم.

از این که بهم گوش زد کنن متنفرم. از این که حق انتخاب نباشه متنفرم.

از اهمیت ندادن متنفرم. از آزادی نداشتن متنفرم. از بی مصرف بودن متنفرم. از زود گریه کردن متنفرم. از قیافم متنفرم. از ضعیف بودن متنفرم. از دوست نداشته شدن متنفرم. از فرار کردن متنفرم.

انقدر از همه چیز متنفرم که می تونم صد صفحه یه بند بنویسم: متنفرم...متنفرم...

ولی این حجم از تنفر چه فایده ای داره؟ این احساس هیچوقت من رو بالا نکشیده. هیچوقت کاری نکرده به جای سکوت، داد بزنم. به جای ضعف، قدرت نشون بدم.

فقط همیشه  دستمو کشیده دنبال خودش و بیشتر غرقم کرده و من بیشتر متنفر شدم...